Raportowaniem danych dotyczących ubóstwa  finansowego zajmuje się Główny Urząd Statystyczny (GUS). GUS posługuje się trzema granicami zasięgu ubóstwa: minimum egzystencji, 50 proc. kwoty przeciętnych wydatków gospodarstw domowych i granicy ustawowej. Czwarta granica (minimum socjalne) wyznacza sferę wykluczenia społecznego (tzw. niedostatku).

Ubóstwo skrajne

Ubóstwo skrajne GUS określa na podstawie minimum egzystencji, które jest szacowane przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych (IPiSS). Konsumpcja poniżej tego poziomu zagraża życiu i zdrowiu człowieka. W 2023 r. dla jednoosobowego gospodarstwa domowego wyniosło 913 zł miesięcznie, a np. dla czteroosobowego gospodarstwa domowego z dwójką dzieci do lat 14 2465 zł (616,25 zł na osobę).

Ubóstwo relatywne

Ubóstwo relatywne GUS określa na podstawie przeciętnych miesięcznych wydatków polskich gospodarstw domowych. Gospodarstwa domowe, których wydatki wynoszą mniej niż 50 proc. tych przeciętnych są uznawana za żyjące w ubóstwie relatywnym.

Ubóstwo „ustawowe”

Ubóstwo „ustawowe” jest wyznaczane na podstawie kryteriów dochodowych do pomocy społecznej. Osoby, których miesięczne dochody są niższe niż te kryteria, mają prawo do wsparcia w formie świadczeń pieniężnych wypłacanych przez ośrodki pomocy społecznej. W 2023 r. kryterium dochodowe dla jednoosobowego gospodarstwa domowego wyniosło 776 zł miesięcznie oraz 600 zł na osobę w wieloosobowych gospodarstwach domowych.

Sfera wykluczenia społecznego (tzw. niedostatku)

Sfera niedostatku GUS określa na podstawie minimum socjalnego, które jest szacowane przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych (IPiSS). Konsumpcja poniżej tego poziomu oznacza poziom życia niższy niż uznany za minimalnie wystarczający pod względem biologicznym i społecznym. W 2023 r. dla jednoosobowego gospodarstwa domowego wyniosło 1711 zł miesięcznie, a np. dla czteroosobowego gospodarstwa domowego z dwójką dzieci 4620 zł (1 155 zł na osobę).